A potem, w zeszłym miesiącu, wydarzyło się coś, co zmieniło wszystko. Byłem w Paryżu w podróży służbowej, spacerując cichą uliczką w pobliżu Montmartre, kiedy ją zobaczyłem. Przeszła obok kobieta i całe moje ciało zamarło.
Wyglądała dokładnie jak moja matka. Te same oczy, ten sam sposób, w jaki zaczesywała włosy za ucho. Serce waliło mi jak młotem, gdy za nią podążałam, rozdarta między niedowierzaniem a rozpaczliwą nadzieją, której nie potrafiłam wyjaśnić.
W końcu zebrałem się na odwagę.
„Przepraszam” – wyszeptałem drżącym głosem. Odwróciła się, a kiedy jej wzrok spotkał się ze mną, świat jakby się zatrzymał. Wyrzuciłem z siebie: „Wyglądasz zupełnie jak moja matka”. Przez chwilę po prostu mi się przyglądała, jakby szukała na mojej twarzy czegoś znajomego. Potem drżącym głosem powiedziała: „Wiem, kim jesteś”.
Jej słowa wstrząsnęły mną do głębi. Nie była moją matką – była swoją siostrą bliźniaczką, sekretem, którego mama nigdy nie wyjawiła. Zostały rozdzielone w dzieciństwie, wychowały się w różnych krajach i straciły kontakt na zawsze. Moja matka zawsze pragnęła ją odnaleźć, ale życie nigdy nie dało jej na to szansy.
Stojąc tam w Paryżu, ze łzami spływającymi mi po twarzy, uświadomiłem sobie, że nie widzę ducha. Odnajdywałem brakujący element jej historii – i, w wielu aspektach, brakujący element mnie samego. Razem obiecaliśmy uczcić jej pamięć, budując więź, o której kiedyś marzyła.
