„oszczędna dziewczyna”.
Tylko dla przypomnienia:
„Opuściłem twoją babcię” – powiedział cicho – „bo myślałem, że będzie jej lepiej beze mnie. Bałem się. Myślałem, że jestem złamany, ale się myliłem i nie pozwolę mu cię złamać”.
Następnego dnia zadzwonił do babci.
„Skończyłem z ukrywaniem się” – powiedział jej. „Skończmy z tym”.
„Jeśli chcesz pomóc”, powiedziała, „pomóż mi walczyć”.
Henry krzyknął: „Dzwonię do mojego prawnika rodzinnego”.
Okazało się, że jego siostrzenica, Erica, była prawniczką rodzinną o zaciekłej reputacji i skłonną do osobistych porachunków. Jej ojciec znęcał się nad nią w liceum i nigdy tego nie zapomniała.
W końcu babcia otrzymała nad nią opiekę, była oficjalna i niezastąpiona.
A co z wolą?
Henry obejrzał to drżącą ręką i stalową determinacją. Wszystko przypadło nam, dziewczynom.
„Zasługujesz na to” – powiedział. „Na wszystko”.
Tata był zdruzgotany, gdy odkrył prawdę! Zadzwonił do babci, do której wróciliśmy, krzyczał i wysyłał gniewne SMS-y. Potem… zapadła cisza.
Mama przestała dzwonić. Chyba poczuła ulgę. Nigdy więcej nie chciała odpowiedzialności. Benjamin został w tej ogromnej rezydencji, ze wszystkimi swoimi zabawkami i bez nikogo, z kim mógłby się bawić. Mały monarcha bez królestwa.
Byliśmy bezpiecznie z powrotem u Babci. W naszym prawdziwym domu.
A Henry? Ostatnie dwa lata życia spędził nadrabiając stracony czas.
Nauczył Lily łowić ryby, pomógł Rachel zbudować budkę dla ptaków, czytał książki historyczne z Avą i kupił mi pierwszy aparat fotograficzny!
Kiedy umarł, wszyscy tam byliśmy.
Złapał mnie za rękę zanim
Puścił mnie i szepnął: „Powinienem był wrócić wcześniej. Ale cieszę się, że w końcu postąpiłem właściwie”.
I wiesz co? Ja też.
