„Mamo, proszę… nie zaczynaj.”
„Nie zaczynam. Pytam. Czy może już nie wolno mi pytać?”
Wzruszył ramionami. A ja puściłam to mimo uszu. Bo moje wnuki mnie uwielbiały. Lora zawsze wskakiwała mi do łóżka w nocy.
„Babciu, chcę się z tobą przespać!”
A mały Ben… Szepnął mi, jakby to była nasza tajemnica: „Kiedy dorosnę, kupię ci zamek. I zostaniesz królową”.
Kiedy w klinice w końcu powiedziano mi, że muszę przejść na emeryturę, nie płakałam. Miałam siedemdziesiąt lat. Wiedziałam, że to niedługo. Ale poprosiłam o jeszcze jeden dzień.
„Chciałem tylko pożegnać się z pacjentami”.
Mój zespół urządził mi małe przyjęcie pożegnalne. Babeczki, balony i kubek z napisem: „Emeryt, nie wygasł”. Zaśmiałem się, jak wszyscy. Ale w głębi duszy byłem przerażony. Przerażony ciszą. Przerażony tym, że… nic nie znaczę.
Po pracy wstąpiłam do Tilly’s i kupiłam tort truskawkowy z kremem, który Ben uwielbiał. Pomyślałam, że spędzimy razem wieczór.
Była prawie szósta, kiedy wróciłem do domu. Słońce zachodziło, rzucając złote refleksy na werandę. Wszedłem po schodach i sięgnąłem do klamki.
Było zamknięte.
Próbowałem kluczem. Nie pasował. Odwróciłem się, zdziwiony… i wtedy je zobaczyłem. Dwie walizki. Moje. Starannie ułożone przy drzwiach wejściowych, jakby miały zaraz wsiąść do samolotu.
