Westchnęła głęboko, jakby wstrzymywała oddech. „To Elijah” – powiedziała. „Mój syn. Jest chory. Jesteśmy w szpitalu. Jeszcze nie wiedzą, co mu jest. Nie wiedziałam, do kogo innego zadzwonić”.
Nawet nie wiedziałem, że zostałem dziadkiem.
Piętnaście lat. Tyle czasu mnie wycięła — żadnych maili, żadnych urodzin, żadnego kontaktu. A teraz była tutaj, nie tylko wyciągając rękę, ale i mnie potrzebując.
„Co mogę zrobić?” – zapytałem łamiącym się głosem.
„Nie wiem” – zawołała. „Potrzebuję tylko taty. Elijah nie ma dziadka. Może… może nadszedł czas”.
Obiecałem, że będę tam w ciągu godziny.
Nie powiedziałem jej o moim raku — nie wtedy. Nie mogłem dodać tego ciężaru do jej brzemienia. Może, jeśli to był ostatni rozdział mojego życia, mógłbym spróbować napisać go inaczej.
Kiedy wszedłem do szpitalnej sali i ją zobaczyłem, ledwo ją rozpoznałem. To samo groźne spojrzenie, które miała, broniąc młodszego brata — ale teraz zmieszane ze zmęczeniem. Głębokie, wyczerpujące do szpiku kości wyczerpanie.
Spojrzała w górę, na moment się zahartowała, po czym wstała i wpadła mi w ramiona.
Na początku nie rozmawialiśmy wiele. Po prostu trzymaliśmy się za ręce.
Eliasz spał w łóżku — blady, z cieniami pod oczami, z kablami i monitorami podłączonymi do jego małej sylwetki. Około siedmiu lat.
„On jest wojownikiem” – wyszeptała, odgarniając mu włosy. „Przeprowadzają testy… coś z jego układem odpornościowym”.
Zabrakło mi słów, więc usiadłem obok niego i powiedziałem: „Opowiedz mi o nim”.
Mówiła godzinami.
